سلام و شاد باش بر دوستان یکدل

آئینه می­شوم، در خیال ِ نور.

میتابم، از درز ِ خانه­ها.

.

خیل ِ عظیمی به خنده، به شادیند.

در سبزه­زارهای ِ جنوبی­ترین قاره­ی ِ جهان خورشید، بیداد می­کند.
گل­های ِ آفتاب، به شادی نشسته­اند، جام ِ عطر ِ دل انگیز در بغل.

به صف، درون ِ باغچه، لبخند می­زنند.

شادی به راه ِ آمدن از کوهپایه­ها.

چشمان ِ کودکی برق می­زند، از دیدن ِ هوس ِ عشق ِ مادرش.

آواز ِ جویبار، زمزمه آغاز می­کند.

چشم ِ پرنده، در اوج ِ آسمان، لبخند می­زند، به پرواز ِ شاپرک.

گویا جوانه نیز، سر ِ خود، با نسیم هموار می­کند.

این جا، هنوز پنجره­ای رو به آفتاب، غمگین نشسته، دلش جای دیگر است.

جائی که، هر نفس، با یادهای ِ کودکیش، زنده می­شود.

برخیز، بگشای پنجره­ی رو به عطر ِ دل آرای ِ کوچه باغ.

این جشن را بچرخ، بچرخان کمند ِ خویش.

غم­ها همیشه هست.

دل را چو آینه بیارای، با سبزی ِ چمن.

نرگس، کنار ِ چشمه نشسته است منتظر.

چشمش، به راه ِ آمدنت، خیره مانده صبح.

بنگر به آب ِ نهر.

خود را ببین، در ترنـّم ِ آهنگ ِ جویبار، زمزمه شو، ره سپار، با رود ِ روح ِخویش.

از جسم و جان گذر کن، غبار شو.

از رنگ­ها بچش، شیرینی­اش عسل.

با بوی ِ قهوه درآمیز، در چای ِ تازه دم.

یک دم بخند، با لاله­ی هلند.

دامن کشان، چون غنچه­ای که بشکفد، یال باز کن.

پروانه­ها به دور ِ تو، پرواز می­کنند.
آیا ندیده­ای؟ در کوچه باغ و گذرگاه همدلی، آن یال، آن کمند.

شاد باشید

تاریخ انتشار: 04/12/1388 هجرت شمسی سرایش: ا. شربیانی 21/11/1387 تهران