چشمه ی ماه

یاد ِ ابری که گذشت،

پر ز اندوه ِ درخت،

خواب، رویا شد، اقاقی دل شست.

نور ِ رزشاخه ی سرخی که به باران خندید.

*

آسمان آبی ِ آب،

و به آرامی ِ هر قطره ی خواب.

ماه بنشسته به دیوار ِ سیاه ِ دریا.

حیرت ِ این دل ِ باران زده در بستر ِ آب.

*

عطر ِ یک گمشدگی، در پی اش هوهوی ِ باد، لرزش ِ چشمه ی آب. یاد هشدار، که پر گشت سبو، در سرازیری ِ اندامِ ز یک چشمه ی ماه، که تابید، روئید.

ا. شربیانی 14/10/1388 تهران