رگ ِ گلبرگ، ز خوش رقصی آن ابر تپید، ساقه با پیچک ِ نوخاسته، عهدی می بست، به تماشای بهار، عقد ِ این خاطره، در معبر باد، پیش ِ یای ِ خورشید، و صلیبی ز درخت، که به اندازه ی خوشبختی بود.احمد شربیانی 21/01/1388 تهران
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
پست های پرطرفدار
-
نشستی داشتم با آب دیده، یاد ایامم. غباری ریختم از جام جانم، خوش به احوالم. سحر را پیش چشم خویش، سودا کرده ام با شب. کفایت می کند گویا صبوری ... -
اسب ِ سیـــاه ِ وحشی، کجا میروی به ناز؟ در پشت سر، چه دیدهای؟ ای سرو ِ سروناز از آسمــان فتادهای؟ آیـــا ز کوهســـــــــار؟ همراه چشمـــ... -
این بار برای دیدنِ رویِ نگارم بهارست، که از پنجرههای سحرگاه مینگرم. نمایشگاهِ آسمان پهناور است و دریایش بیکران. نسیم وسوسه میشود تا از... -
روز یکشنبه 23/08/1389 حاج عمو نجف هم رفت، امروز سه هفته است رفته و من هنوز سوگوارم، آخرین نمونه بود از یادگاران نسل پیش. زیبای خفته، آرمی... -
بازگشت همه به سوی اوست. با نهایت تأسف و تأثر درگذشت همکارمان شادروان ایراندخت زاهدی، کارمند بازنشسته دفتر آمار و خدمات ماشینی وزارت راه و ... -
یک هفته میشود که خوشههای اقاقیاها ریختهاند، اما چون از کنار درختانی که برگهاشان همچون اثر انگشت میمانند اما به رنگ سبز، میگذرم، ذهنا... -
دیگر از داغ ِ شقایق چه خبر؟ دشت را، حیرت ِ شب، میدانم. تیر ِ غیبی که ز صیاد، به آهوی ِ دلی قطره خونی که چکید، از دل ِ دوست. اشک، درچشمه، مهی... -
انسان اگر بودم آنسان میاندیشیدم که انسان. میماندم در همان غار یار شاید، بیخیال ایران رادیاتور. سکوت را فریاد میکردم، آهنگ و آوای درونم... -
بالاخره روزی سوار آن اسب سپید و خیال بادپا میشوم، و میگویم: همچو پگاسوسِ همان اسب هرکولِ نامدار، بال دربیاورد و پرواز کند. با هم برویم سر... -
اسمش احمد بود. عصر روز نوزدهم همین ماه تیر بود به سال 1389 از هجرت شمسی، که غم آن جوان بیست و چند سالهی نازنین و رعنای پسرعمویم دل همه را ب...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر