جنون یک

همین جا،
چشم را،
در رهگذار ِ باد،
بگشودم،
نمی­دیدم.

همان ابری که پر باران،
همان کو درد در غم،
آب را با ابر گسترده،
همان ابر سیه،
نگذاشت.

همان دم،
چشم خود بستم.
به خود گفتم،
چه سان؟

ز دوری­ها و غربت­ها،
چو یک آئینه،
بالیدم.


و باز،
آن نور را،
یکدم،
چو عـِطر ِ یاس،
بو کردم.

صدای ِ تندر و غرش،
ز کوه ِ بیستون آمد.
ابر آغید،
سهند نیلگون،
دریاچه بر سر،
تشنه شد جاری.

همین جا،
باز، خندیدم.
بسان ِ آن کلنگی که،
به کوه بیستون خندید، خندیدم.

جنون، از دور پیدا شد.

کنون، آن تیشه را،
بر فرق ِ خویش، می­دیدم.
و شیرینی که با خسرو، به تخت آسمان بنشست، یا نالید،
نمی­دانم.

صدای ِ رهگذر، گم شد.

زمان بگذشت.

بهشت از دور پیدا شد.
همان جا، شادیم را در نسیمی، آرزو کردم.

چو رویا، پیشم آمد، آرزو گم شد.

من اما همچنان، در خنده بالیدم.
به خود گفتم، بهار دیگری آمد.

زمان از نو، ترنم کرد بر آغاز باریدن، سبوی ِ تشنگی، از جوی ِ جان، پر شد.

جهان را باز، گلشن شد.

من از خود، بیشتر دیدم.

توان ایستادن.
راه بگشودن.

همین جا، چشم بگشودم و می­دیدم.

احمد شربیانی تهران 15/12/86